Mam na imię Oliwia i mam 17 lat. Interesuję się sportem

Usain St. Leo Bolt (ur. 21 sierpnia 1986 w Sherwood Content, Trelawny) – jamajski lekkoatleta, piłkarz, sprinter, trzykrotny mistrz olimpijski z Pekinu, Londynu oraz Rio de Janeiro, jedenastokrotny mistrz, dwukrotny wicemistrz oraz brązowy medalista Mistrzostw świata. Obecny rekordzista świata w sprincie na dystansie 100 i 200 m. Mierzy 195 cm wzrostu, waży około 94 kg 16 sierpnia 2008 podczas letnich igrzysk olimpijskich w Pekinie ustanowił nowy rekord świata w biegu na 100 m (9,69 s), poprawiając swój dotychczasowy najlepszy rezultat (9,72 s). W biegu tym, rozegranym w bezwietrznych warunkach, niezagrożony ze strony przeciwników (drugiego na mecie Richarda Thompsona pokonał o 0,20 s), zwolnił na ostatnich kilkunastu metrach i podniósł w geście zwycięstwa ręce.

Cztery dni później zdobył drugie olimpijskie złoto. W finałowym biegu na 200 m pobił rekord Michaela Johnsona o 0,02 s, osiągając czas 19,30 s z przeciwnym wiatrem – 0,9 m/s oraz czasem reakcji startowej 0,182 s, pokonując tym samym Shawna Crawforda o 0,66 s i Waltera Dixa o 0,68 s. Churandy Martina oraz Wallace Spearmon zostali w tym biegu zdyskwalifikowani.

Trzeci złoty medal olimpijski zdobył w sztafecie 4 × 100 m. Drużyna Jamajki w składzie Michael Frater, Nesta Carter, Usain Bolt, Asafa Powell ustanowiła nowy rekord świata – 37,10 s. W styczniu 2017 roku MKOl poinformował o dyskwalifikacji sztafety jamajskiej, ponieważ po ponownym przeanalizowaniu próbek Carter uzyskał pozytywny wynik kontroli antydopingowej[3].

Podczas mityngu Golden League w Brukseli 5 września 2008 uzyskał w deszczowych warunkach najlepszy w historii biegu na 100 m mężczyzn wynik pod wiatr: 9,77 s przy -1,3 m/s. Tym samym w 2008 roku przebiegł dystans 100 m poniżej 10 sekund aż 10-krotnie, a 200 m poniżej 20 sekund 6-krotnie.

16 sierpnia 2009 na mistrzostwach świata w Berlinie, w czasie reakcji startowej 0,146, poprawił rekord świata w biegu na 100 m na 9,58 s. W tym biegu na najszybszym odcinku 60-80 m pobiegł z prędkością 44,72 km/h.

20 sierpnia 2009 został mistrzem świata w biegu na 200 m. Bolt przebiegł ten dystans w czasie 19,19 s, bijąc własny rekord świata o 0,11 s. Pierwsze 100 m dystansu pokonał w czasie 9,92 s (0-50 m w 5,6 s; 50-100 m w 4,32 s), czyli o 0,20 s szybciej od najszybszego biegu Michaela Johnsona, natomiast drugie 100 m pokonał w czasie 9,27 s (100-150 m w 4,52 s; 150-200 m w 4,75 s) czyli o 0,07 s wolniej. Reakcja startowa w tym biegu wyniosła 0,133 s.

W 2010 roku Bolt odmówił udziału w zawodach w Londynie ze względu na niekorzystne regulacje podatkowe, które pozbawiłyby go większości honorarium[4][5].

Po pierwszym od dwóch lat przegranym biegu (z Amerykaninen Tysonem Gayem na mityngu w Sztokholmie) Bolt ogłosił przedwczesne zakończenie sezonu z powodu kontuzji pleców[6][7].

W 2011 roku na mistrzostwach świata w Daegu, Bolt został zdyskwalifikowany w biegu na 100 m za falstart. Było to równoznaczne z utratą tytułu Mistrza Świata (tytuł ten zdobył jego rodak – Yohan Blake). W biegu na 200 m zdobył złoty medal, z wynikiem 19,40 s. Dwa dni później zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 100 m, a reprezentacja Jamajki pobiła rekord świata wynikiem 37,04 s.

W sezonie 2014 Bolt z powodu kontuzji[8] wystąpił jedynie w trzech zawodach: razem z kolegami z reprezentacji zdobył złoto w sztafecie 4 x 100 metrów na igrzyskach Wspólnoty Narodów[9], zwyciężył w biegu na 100 metrów rozegranym na Copacabanie[10] oraz triumfował na tym sam dystansie podczas rozegranego w Warszawie memoriału Kamili Skolimowskiej[11].

Pięciokrotny (2008, 2009, 2011, 2012 i 2013) laureat plebiscytu na lekkoatletę roku – IAAF World Athlete of the Year[12][13][14][15].

W Londynie poprawił o 0,06 s rekord olimpijski w biegu na 100 m na 9,63 s.

Zwycięzca łącznej punktacji Diamentowej Ligi 2012 w biegu na 100 metrów[16].

We wrześniu 2013 ogłosił, że planuje zakończyć karierę po igrzyskach w 2016[17][18]. Jednakże później, w lipcu 2017 zdecydował, że jego ostatnimi zawodami będą Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2017 w Londynie[19][20] w sierpniu 2017 r po Mistrzostwach Świata w Londynie. Postanowił zrezygnować z bronienia tytułu w biegu na 200 metrów. Ostatecznie wywalczył brąz na setce, natomiast z powodu skurczu mięśnia udowego nie ukończył sztafety 4x100 metrów. Po tych startach potwierdził, że definitywnie kończy karierę.

Cristiano Ronaldo, właśc. Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro (wym. [kɾɨʃtiˈɐnu ʁuˈnaɫdu]; ur. 5 lutego 1985 w Funchal) – portugalski piłkarz występujący na pozycji skrzydłowego lub napastnika w hiszpańskim klubie Real Madryt oraz w reprezentacji Portugalii, której jest kapitanem.

Klubową karierę Ronaldo rozpoczął w wieku 8 lat, w małym klubie CF Andorinha, gdzie sprzątał jego ojciec. W wieku 10 lat zainteresowały się nim dwa największe kluby z Madery: CS Marítimo i CD Nacional, ale ostatecznie trafił do Nacionalu, gdzie grał do 2001 r., bowiem w tym roku przeniósł się do Sportingu. W czasie mistrzostw Europy U-17 był obserwowany przez Liverpool FC i Juventus po tym, jak jego zespół pokonał reprezentację Anglii, lecz ostatecznie trafił do Manchesteru United. W spotkaniu Ligi Mistrzów Manchesteru United z AS Roma (7:1) strzelił swoje pierwsze gole w Lidze Mistrzów. Mistrz Anglii w sezonie 2006/2007 oraz 2007/2008 z drużyną Manchesteru United.

W sezonie 2007/2008 wraz ze swoją drużyną zdobył Puchar Europy po wygranym 6:5 w rzutach karnych finale z Chelsea. Po tym zwycięstwie został wybrany najlepszym graczem Ligi Mistrzów 2007/2008. W 2008 został laureatem Złotej Piłki magazynu France Football. W czerwcu 2009 Manchester United zaakceptował propozycję kupna Cristiano Ronaldo złożoną przez Real Madryt[2]. Hiszpański klub zaoferował za piłkarza 93,2 mln euro. 26 czerwca 2009 Ronaldo został oficjalnie ogłoszony nowym piłkarzem Realu i tym samym stał się najdroższym piłkarzem w historii[3]. Na jego prezentacji zjawiło się ponad 80 tys. widzów[4], co również jest rekordem jeśli chodzi o liczbę osób na prezentacji jednego zawodnika. Wcześniejszy rekord należał do prezentacji Diego Maradony, którego w Neapolu przywitało 75 tys. widzów. Portugalczyk otrzymał numer 9 z którym w Realu grali m.in. Alfredo Di Stéfano czy Brazylijczyk Ronaldo[5]. W sezonie 2010/2011 (po odejściu z Realu Madryt Raula) Cristiano Ronaldo został zgłoszony do rozgrywek Primera División z numerem 7. W dniu 15 grudnia 2013 w Funchal, które jest rodzinnym miastem Ronaldo otworzono muzeum poświęcone jego karierze[6].

Uważany jest za jednego z najlepszych piłkarzy w historii piłki nożnej[7]. Według Forbesa, w 2016, piłkarz był najlepiej zarabiającym i najpopularniejszym sportowcem świata Cristiano Ronaldo urodził się w Funchal w dzielnicy Santo António na portugalskiej wyspie Madera. Jest synem José Dinis Aveiro (ur. 1954, zm. 5 września 2005) i Marii Dolores dos Santos. Ma starszego brata (imieniem Hugo) i dwie starsze siostry (o imionach Elma i Liliana Cátia)[9]. Drugie imię – Ronaldo – otrzymał na cześć ulubionego aktora swojego ojca, amerykańskiego prezydenta Ronalda Reagana. Przygodę z piłką Ronaldo rozpoczął w klubie Andorinha. Miał wówczas 8 lat (1993 r.), a jego ojciec – Diniz Aveiro sprzątał w tym klubie. Z czasem jego reputacja rosła na wyspie. Dziesięcioletnim Ronaldo zainteresowały się dwa największe kluby z Madery: CS Marítimo i CD Nacional. Chłopak ostatecznie trafił do Nacionalu. 26 czerwca 2009 roku Real Madryt potwierdził, że Cristiano Ronaldo dołączy do zespołu 1 lipca po podpisaniu sześcioletniego kontraktu oraz uzgodnieniu warunków umowy[17]. Na mocy umowy Portugalczyk ma zarabiać 13 milionów euro na sezon zaś klauzula wykupu wynosi miliard euro[18]. Prezentacja Cristiano Ronaldo jako gracza Realu Madryt odbyła się 6 lipca[19], zawodnik otrzymał koszulkę z numerem 9[20], którą przed nim nosił ostatnio Javier Saviola. Podarował mu ją były zawodnik Realu Alfredo Di Stéfano[21]. Na Estadio Santiago Bernabéu w czasie prezentacji Ronaldo było obecnych 80 tysięcy kibiców, przez co pobił on rekord należący do Diego Maradony, którego witało 75 tysięcy fanów, po tym jak w roku 1984 przeszedł z FC Barcelona do SSC Napoli[22].

16 kwietnia 2011 roku podczas ligowego El Clásico na Estadio Santiago Bernabéu w 82. minucie spotkania strzelił z rzutu karnego swojego pierwszego gola w meczach z Barceloną. Kolejną bramkę drużynie z Katalonii strzelił 20 kwietnia 2011 roku podczas finału Copa del Rey. W 103. minucie spotkania otrzymał podanie z lewego skrzydła od Ángela Di Maríí i skuteczną główką pokonał José Manuela Pinto. Gol ten zapewnił Królewskim zwycięstwo, dzięki czemu po 18 latach zdobyli swój 18 Puchar Hiszpanii. W sezonie 2010/2011 w ramach 3. kolejki La Liga w wyjazdowym meczu Real Madryt podejmował Real Sociedad. Po strzale Ronaldo piłka trafiła do bramki zmieniając tor po rykoszecie od pleców Pepego. Gazeta „Marca” przyznająca nagrodę Trofeo Pichichi zaliczyła bramkę Cristiano, dzięki czemu w klasyfikacji Marki Portugalczyk zakończył rozgrywki z 41 golami i zdobył Trofeo Pichichi, natomiast Złoty But UEFA otrzymał za 40 trafień. Kończąc sezon z 53 golami we wszystkich rozgrywkach (40 w lidze) poprawił dwa klubowe rekordy skuteczności strzeleckiej – Ferenca Puskása z 47 golami w całym sezonie 1959/1960 i Hugo Sáncheza z 38 golami w sezonie ligowym 89/90. 12 kwietnia 2017 Portugalczyk zdobył dublet w 1/4 finału LM z Bayernem Monachium i jako pierwszy osiągnął 100 goli w europejskich pucharach (w tym jeden w kwalifikacjach Ligi Mistrzów i dwa w Superpucharze Europy)[36]. Dzięki hat-trickowi w meczu rewanżowym 17 kwietnia 2017 w Madrycie poprawił swój rekord przekraczając granicę 100 goli w Lidze Mistrzów[37]. 29 kwietnia 2017 pobił 40-letni rekord Jimmiego Greavesa, który wynosił 366 goli, najlepszego ligowego strzelca spośród sześciu czołowych europejskich lig[38]. 3 maja 2017 zaliczył hat-tricka w półfinale Ligi Mistrzów z Atlético Madryt, dzięki czemu osiągnął jako pierwszy 50 goli w fazie pucharowej Ligi Mistrzów. Klub pogratulował mu także zdobycia 400 goli w barwach Realu (wliczając nieoficjalny gol zaliczony Pepe w 2010)[39]. 14 maja 2017 zdobył dublet w meczu z Sevillą, osiągając oficjalne 400 goli[40]. 3 czerwca 2017 sięgnął czwarty raz po puchar Ligi Mistrzów, dzięki dubletowi w finale z Juventusem jako pierwszy piłkarz zaliczył gola w trzech różnych finałach tych rozgrywek (dla dwóch klubów), piąty rok z rzędu został królem strzelców edycji LM oraz zdobył 600. bramkę w karierze (także 500. gola Realu w LM[41]). Real jako pierwszy klub obronił tytuł Ligi Mistrzów od powstania rozgrywek w tym formacie. 6 grudnia 2017 jako pierwszy zdobył gola w każdym z sześciu spotkań fazy grupowej Ligi Mistrzów[42], wyrównał także rekord 60 goli Leo Messiego w fazach grupowych LM[43]. 7 grudnia 2017 Ronaldo wygrał piątą Złotą Piłką przyznawaną przez France Football, najwięcej nagród ex aequo z Leo Messim[44]. 14 lutego 2018 roku Portugalczyk osiągnął 100 goli w Lidze Mistrzów dla jednego klubu[45]. 3 marca 2018 roku w 286 występie przekroczył granicę 300 goli w lidze hiszpańskiej[46]. Do 6 marca 2018 Ronaldo strzelał gola w dziewięciu kolejnych występach w LM od finału w 2017 roku przeciwko Juventusowi, wyrównując rekord Ruud van Nistelrooya z 2003 roku (obaj po 14 goli)[47]. 3 kwietnia 2018 poprawił ten rekord zdobywając łącznie 16 goli w 10 spotkaniach z rzędu[48], a 11 kwietnia zakończył serię ze stanem 17 goli w 11 spotkaniach. 25 kwietnia 2018 piłkarz ustanowił inny rekord, występując ogółem w 96 wygranych spotkaniach w Lidze Mistrzów. Real zakończył sezon z trzecią z rzędu wygraną w Lidze Mistrzów, a Ronaldo wygrywał zdobył puchar po raz piąty co jest rekordem od czasu Ligii Mistrzów[49] (Francisco Gento wygrał sześć Pucharów Europy). Ronaldo szósty sezon z rzędu był królem strzelców Ligii Mistrzów.

Arnold Alois Schwarzenegger (ur. 30 lipca 1947 w Thal) – austriacko-amerykański aktor, kulturysta i polityk, gubernator stanu Kalifornia w latach 2003–2011.

W 1968 roku przyjechał do Stanów Zjednoczonych, a w 1983 roku otrzymał amerykańskie obywatelstwo. W 1986 roku ożenił się z prezenterką telewizyjną Marią Shriver, siostrzenicą prezydenta Johna F. Kennedy’ego, z którą ma dwóch synów i dwie córki.

Schwarzenegger urodził się w wiosce Thal na przedmieściach Grazu w Austrii jako syn komendanta policji, Gustava Schwarzeneggera (1907–1972) i Aurelii Jadrny (1922–1998). Jego ojciec w 1938 r. dobrowolnie wstąpił do NSDAP, a później brał udział w II wojnie światowej[1]. Ze służby został zwolniony w 1943 r., gdy zaraził się malarią. Gustav 20 października 1945 r. poślubił Aurelię Jadrny, 23-letnią wówczas wdowę z synem, Meinhardem. Według Schwarzeneggera rodzice byli bardzo surowi i ciężko karali za nieposłuszeństwo. Byli też religijnymi katolikami i w każdą niedzielę chodzili na mszę.

Ponieważ Gustav szczególnymi względami darzył pasierba, a nie własnego syna, relacje między nimi nie były najlepsze. Ta skłonność do „silnego i rażącego” faworyzowania Meinharda wynikała z nieuzasadnionego podejrzenia, że Arnold nie jest jego dzieckiem[2]. Zupełnie inaczej układały się jego kontakty z matką, z którą miał dobre relacje, aż do jej śmierci. W szkole był duszą towarzystwa i wyróżniał się swoim „radosnym, energicznym i pogodnym” usposobieniem. Jednak w domu częstym problemem były pieniądze; Schwarzenegger wspomniał, że jednym z najważniejszych wydarzeń z jego dzieciństwa był moment, gdy rodzina kupiła lodówkę.

Jako chłopiec uprawiał kilka dyscyplin sportowych, które w dużym stopniu były wymuszone przez ojca. Jak wspominał po latach, ojciec chciał, by został policjantem, a matka, by poszedł do szkoły handlowej. W 1960 r. podniósł swoją pierwszą sztangę, kiedy trener piłki nożnej zabrał całą drużynę do miejscowej siłowni[3]. W wieku czternastu lat, zamiast piłką postanowił zająć się kulturystyką. Zaczął chodzić na siłownię w Grazu oraz do kina, gdzie na dużym ekranie mógł zobaczyć swoich idoli, takich jak: Reg Park, Steve Reeves i Johnny Weissmuller. Gdy w 2000 r. zmarł Reeves, Schwarzenegger z czułością wspominał: „Jako nastolatek dorastałem ze Stevem Reevesem. Jego niezwykłe osiągnięcia uzmysłowiły mi, czego można dokonać, podczas gdy inni wokół nie zawsze rozumieli moje marzenia... Steve Reeves pozostanie częścią wszystkiego, co kiedykolwiek miałem szczęście osiągnąć”.

W 1971 r. w wypadku samochodowym zginął jego przyrodni brat Meinhard, który, jak się okazało, był pod wpływem alkoholu. Osierocił trzyletniego syna, Patricka, oraz narzeczoną Erikę Knapp, z którą zamierzał się pobrać. Po jego śmierci Schwarzenegger płacił za edukację chłopca i pomógł mu wyemigrować do Stanów Zjednoczonych. Rok później z powodu wylewu zmarł Gustav. W udzielonym potem wywiadzie Arnold Schwarzenegger oświadczył, że nie wziął udziału w pogrzebie ojca, ponieważ ćwiczył do konkursu kulturystycznego. Później wspólnie ze swoim producentem filmowym powiedział, że zaczerpnął tę opowieść z historii innego kulturysty, by pokazać do jakich skrajności może dochodzić w tym sporcie, a przy okazji przedstawić zimniejszy obraz Schwarzeneggera. Barbara Baker, jego pierwsza poważna dziewczyna, powiedziała, że poinformował ją o śmierci ojca bez emocji i że nigdy nie mówił o swoim bracie. W międzyczasie podał przynajmniej trzy wersje, dlaczego nie był obecny na jego pogrzebie.

Arnold Schwarzenegger rozpoczął karierę jako kulturysta, wielokrotnie zdobywając nagrody w prestiżowych konkursach: Mr. World, Mr. Universe, Mr. International, Mr. Europe, oraz siedmiokrotnie tytuł Mr. Olympia. Jego muskulatura (wzrost 188 cm, waga 115 kg, obwód bicepsa 56 cm, obwód klatki piersiowej 155 cm, obwód w pasie 86 cm) w opinii wielu osób zapewniła mu tytuł „kulturysty wszech czasów” (Mr. Everything).

g).